Dwie etiudy

Utwory na fortepian solo stanowią w twórczości Romana Palestra stosunkowo niewielki jej dział, powstały na przestrzeni bez mała pięćdziesięciu lat.

"Dwie etiudy" przedstawiają z punktu widzenia stylistycznego kwintesencję postawy twórczej kompozytora i stosowanych przez niego rozwiązań warsztatowych, koncentrujących się wokół planu harmoniczno-architektonicznego.

Problemy techniczne są tu drugoplanowe, a najistotniejszym dla wykonawcy staje się właściwe odczytanie maksymalnie schromatyzowanego materiału dźwiękowego, nakładających się na siebie zawiłych splotów, dysonansowo brzmiących planów lewej i prawej ręki.

Niczym nie skrępowana narracja muzyczna podkreślona częstymi zmianami metrum, wyrazistą artykulacją, zmiennością nastroju rozjaśnonego prostymi konsonansami, przy równoczesnym zachowaniu swoistej powściągliwości i umiaru (np.. Brak ''pustej'' wirtuozerii czy nadużywania skrajnych rejestrów) skierowuje uwagę wykonawcy na stronę wyrazową utworów. [E. Widłak]